Nanomaterialen zijn overal te vinden

Nanomaterialen worden al jaren gebruikt voor zeer uiteenlopende zaken, maar ze komen ook voor in de natuur. Bijvoorbeeld in aswolken uit vulkanen, in zeewind en in de rook van een vuurtje.

Nanomaterialen worden dus niet alleen in laboratoria gemaakt. Maar dankzij nanotechnologie kunnen mensen wel materialen maken die nanovormen bevatten. En dat doen we steeds meer, omdat nanomaterialen enkele voordelen hebben die stoffen met grotere afmetingen niet hebben. 

Als we bijvoorbeeld nanotitaandioxide gebruiken om plastic tuinstoelen een coating te geven, wordt het oppervlak van de stoelen zelfreinigend. Op dit type coating vormt water geen druppels, maar een dun gesloten laagje water. Vuil lost op in het laagje water, en de volgende zware bui spoelt het vuil gewoon weg en reinigt de stoelen.

Grootte doet ertoe, maar dat is niet het enige dat telt

us het draait helemaal om de grootte? Ja en nee. Wanneer een materiaal een nanomateriaal wordt, is niet zo eenvoudig te bepalen. Een nanomateriaal kan andere eigenschappen hebben dan dezelfde stof in bulkvorm. Dit betekent dat een materiaal kan veranderen wanneer het van bulkvorm in nanovorm overgaat, maar de precieze grootte waarbij dit gebeurt, verschilt per stof. 

Wat is een nanomateriaal dan precies?

Dit is ook een van de redenen waarom het zo moeilijk is om een goede definitie van nanomaterialen te geven. De Europese Commissie heeft nanomaterialen gedefinieerd als iets dat deeltjes bevat die 1 tot 100 nanometer lang zijn. Ter vergelijking, het virus op uw deurklink waarvan u mogelijk griep krijgt, is 100 nanometer lang.

Anderen beweren dat de grootte eigenlijk niet het belangrijkste is. Zij zijn van mening dat de definitie zich zou moeten richten op de nieuwe eigenschappen die nanodeeltjes hebben. En zoals gezegd, de nieuwe eigenschappen treden niet altijd op bij dezelfde grootte of specifiek bij 100 nanometer, waardoor een definitie die uitsluitend op grootte is gebaseerd, minder zinvol is.