Nanomateriały są wszędzie

Nanomateriałów używano od wielu lat do różnych celów. Występują także w środowisku naturalnym, m.in. w chmurach popiołu powstałych po erupcji wulkanów, morskiej bryzie i dymie z ogniska.

Innymi słowy, występowanie nanomateriałów nie ogranicza się do laboratorium. Niemniej jednak, nanotechnologia umożliwiła ludziom tworzenie materiałów zawierających nanoformy. Sięgamy po nie coraz częściej ze względu na pewne właściwości, których nie mają substancje o większych rozmiarach. 

Na przykład, jeżeli pokryjemy krzesła ogrodowe warstwą nanocząsteczek dwutlenku tytanu, ich powierzchnia będzie samoistnie się oczyszczać. Na tego rodzaju powłoce woda nie tworzy kropli, ale szczelną warstwę. Brud rozpuszcza się w tej wodnej warstwie, a kolejna ulewa po prostu zmywa z krzeseł cały brud.

Rozmiar ma znaczenie, chociaż rozmiar to nie wszystko.

ięc jednak chodzi o rozmiar? I tak i nie. Przekształcenie materiału w nanomateriał nie jest takie proste. Nanomateriał może mieć inne właściwości w porównaniu z tą samą substancją w zwykłej postaci. Oznacza to, że substancja może ulegać zmianom, kiedy zostaje przekształcona w nanomateriał, ale wielkość graniczna cząsteczek jest kwestią indywidualną. 

Czym zatem dokładnie jest nanomateriał?

To także jeden z powodów, dla których tak trudno przyjąć jednoznaczną definicję nanomateriałów. Komisja Europejska definiuje nanomateriały jako substancje zawierające cząsteczki o długości od 1 do 100 nanometrów. Dla porównania wirus grypy, którym można zarazić się, na przykład dotykając klamki, na której się znajduje, ma długość 100 nanometrów.

Część naukowców twierdzi, że to nie rozmiar jest jednak kluczowy. Uważają, że w definicji należy położyć nacisk na nowe właściwości nanocząsteczek. Jak wspomniano, nowe właściwości nie zawsze pojawiają się przy tym samym rozmiarze albo konkretnie przy wielkości 100 nanometrów, dlatego też definicja oparta wyłącznie na rozmiarze nie jest adekwatna.